Team

Koffie en stickeren, wandelen en vergaderen

Ik ben Marlies van Schaik, lid van de Antonius van Paduaparochie in Nijmegen. Bezig zijn voor pelgrimeren, voor mij vooral met praktische dingen, spreekt mij aan, omdat ik de route naar Santiago heb kunnen doen, vanuit Nijmegen op de fiets. Het mooie van zo’n route door de natuur, de kerken waar je langs komt, de contacten onderweg: het zijn belangrijke dingen voor lichaam, geest en ziel. Dat proberen we met Wegen met Zegen ook te bieden, en ja, toen ik de route samen met een wandelvriendin liep, genoten we van de natuur en van de cultuur, vooral van de kerken die langs de route liggen. Die raken je en je kunt er even stil zijn.

Ik hoorde ooit van de plannen voor een pelgrimshuis bij de Paduakerk. Dat leek mij mooi: een rustpunt, ook voor pelgrims op weg naar het verre Santiago. Ik had er praktische dingen willen doen. Toen het niet door kon gaan, heb ik me aangesloten bij het team dat de pelgrimsroute Wegen met Zegen ging ontwikkelen. Ik ondersteun ze als notulist en gastvrouw van de Paduakerk. Ik wandel ook om de routes te controleren en soms ga ik mee stickers plakken: heel leuk! Ook was ik vanuit mijn parochie betrokken bij initiatieven als de vertrekceremonie, de kapel die onder andere hiervoor werd ontworpen, enzovoort. Heel mooi om op zoveel manieren mee te werken aan deze pelgrimsroute!

Landschap, bebouwing en pelgrimeren

Als enthousiast wandelaar met interesse in de omgeving en aandacht voor spiritualiteit, sloot ik mij graag aan bij het kerkelijk initiatief voor ‘een nieuwe pelgrimsroute in eigen omgeving’.
Eerst zocht ik mee naar de benodigde financiën, daarna kwam het schrijven van het wandelboekje. Met z’n drieën hebben we geprobeerd het natuur- en cultuurlandschap waar de route doorheen leidt tot zijn recht te laten komen. Er is veel vermeldenswaard in dit niet zó bekende gebied. En kennis van wat was, is en misschien zal zijn, kan een besef van uitgestrektheid van tijd en ruimte geven. En een dieper gevoel van in het ‘hier en nu’ zijn.

Het beschrijven van de ‘bebouwing’ op de westelijke helft van de route was mijn aandeel in het wandelboekje. Ik heb dat met veel plezier gedaan, gesteund door mijn achtergrond in taal en cultuur.

Op sommige onderwerpen langs de route ga ik wat dieper in en ook spreek ik met pelgrims en bewoners. Dat is terug te vinden als podcast of artikel op de website van Wegen met Zegen. Ook assisteer ik bij de school- en begeleide pelgrimages. Mooi om te zien hoe dat werkt bij mensen en fijn om bij te dragen aan deze nieuwe pelgrimsroute met oude wortels!

Verbinden, beheren en delen

Mijn naam is Just Bennis. Bij Wegen met Zegen ben ik vooral bezig met de route zelf: het plannen, organiseren en onderhouden ervan, en daarover informeren. Mijn doelstelling is altijd geweest om dit prachtige initiatief te laten slagen.
Medio 2020 werd gezocht naar iemand die de definitieve route zou willen opzetten en beheren. Ik had daar al de nodige ervaring mee en werd dan ook met open armen ontvangen. Mensen uit de kerkgemeenschappen hadden toen al stukjes route aangeleverd. Mijn taak werd het om die stukjes zodanig aan elkaar te verbinden dat er een route van ongeveer 155 kilometer, bestaande uit elf etappes, zou ontstaan.

Alle etappes werden beschreven voor het wandelboekje en voorzien van gps-files. De taak om contact leggen met een geschikte uitgever kwam erbij. Vervolgens ook het verzoek om alle benodigde vergunningen voor het plaatsen van de bewegwijzering te verkrijgen, en om de route-stickers en -schildjes te laten maken en te plaatsen.
Mede dankzij een groot aantal vrijwilligers, dat zich aanmeldde om een van de elf etappes te willen beheren, is het gelukt om de hele route te bewegwijzeren en nu jaarlijks te controleren. Alle pelgrims kunnen daardoor probleemloos de hele route wandelen of de route, in aangepaste vorm, fietsen.

Ik vind het mooi om te zien hoeveel mensen sinds mei 2022 plezier beleven aan het pelgrimeren door de Over-Betuwe. Daar waar, naast een mooie natuurlijke omgeving, ook alle kerken en kapellen aan bod komen.

Een Betuwse route met Santiago-beleving

Je inleven in wat pelgrims raakt en mensen tot pelgrims maakt; dat stond en staat voor mij, René Wilderom, centraal bij Wegen met Zegen. Uitgaan van die beleving is wat er echt toe doet, naast de routes maken, de organisatie runnen en, wat mijn taak vooral is: de financiële middelen voor elkaar krijgen en bewaken. Hoe zit dat dan met die beleving van pelgrims? De weg is het doel, wordt vaak gezegd, juist tijdens de Camino naar Santiago de Compostella. Want dat grote voorbeeld staat in je gedachten gegrift als je zelf die lange route al eens hebt afgelegd. Wat voegt Wegen met Zegen toe? Zijn er al niet genoeg pelgrimsroutes?

Jazeker, maar ook die omgeving dichter-bij-huis, voor mij zelfs letterlijk, kun je anders ervaren. Kijken, luisteren, voelen, doe je vooral vanuit je eigen ‘comfortzone’, je eigen ‘bubble’ zogezegd. Wat fijn als je wordt uitgenodigd om anders naar jezelf en die omgeving te kijken en een, wat ik noem, pelgrimservaring op te doen door uít je eigen bubble te komen. Wegen met Zegen wil je die beleving geven met zijn vertrekceremonie, de minder bekende wegen, paden en plaatsen, verdiepende teksten, gesprekken en de ontvangstceremonie. Bij Wegen met Zegen heb ik samen met het team iets nieuws mogen opzetten dat de kijk op je bekende wereld verbreedt. Een ervaring die je niet zomaar vergeet.

Een pelgrimsroute die verbindt

Kernwoord voor mij is verbinden. Dat doen we door de route te lopen. Dan doen we doordat mensen overnachten bij mensen aan de route. Dat doen we door met kleine groepen over de route te lopen en met elkaar in contact te komen.

Ik ben Margreet Sanders, de katholieke pastor van parochie Maria Magdalena. De route gaat door heel de parochie en verbindt alle katholieke en protestantse kerken met elkaar. Ik word erg blij als ik door de parochie fiets en mensen met ons boekje zie lopen. En ik word blij van ontmoetingen bij de vertrekceremonies, van het onderweg zijn met groepen pelgrims en als we samen in het klooster spreken en bidden.

Ik hoop dat je als pelgrim lopend van dorp naar dorp, net als op de camino, geniet van het landschap en van de plaatsen waar je langs komt, je laat raken door de heilige plekken, als het mogelijk is een kaarsje aansteekt en stilstaat bij wat er allemaal in deze kerken en kapellen beleefd is.
De droom van een pelgrimsroute dicht bij huis deelde ik met dominee Wilma en parochiaan Corné. We hebben die gezamenlijke droom kunnen verwezenlijken met veel enthousiaste mensen uit onze omgeving. Ook dat is verbinden en daar sta ik voor!

Pelgrimeren met jongeren: hoe dan?

Als alpien instructeur ben ik veel bezig geweest met het opleiden van jongeren in de bergen, en als scoutingleider heb ik met de jeugd en jongeren veel tochten gemaakt. Tegenwoordig pelgrimeer ik zelf steeds meer en weet ik mijn passie voor het rondtrekken en pelgrimeren meer en meer over te dragen op de jongeren. Dat ervaar ik ook bij de schoolpelgrimages van Wegen met Zegen, waar ik heel graag aan meedoe.
Het werken met pubers is natuurlijk altijd weer een uitdaging, zoals ik dat thuis ook merk. Het leuke is om jongeren elke keer weer op hun eigen niveau een beleving te bieden waar ze blij van worden, trots op kunnen zijn, en waar ze een mooie herinnering aan over houden. De ene jongere is heel gezeglijk, begrijpt zaken heel snel en heeft meer uitdaging of diepgang nodig. De andere is al blij gezien en gehoord te worden, er zonder kleerscheuren vanaf te zijn gekomen en kan en mag daar zeker trots op zijn.
Hoe dan ook, bij de pelgrimages die ik meemaak worden de jongeren altijd uitgenodigd om aan de hand van gesprekskaartjes na te denken over hun eigen leven, in relatie tot elkaar en de wereld om hen heen. En soms gaat het zelfs wat verder: in relatie met het hogere; met God. Hoe de jongeren daar ook over spreken. Dat heeft het aloude pelgrimeren ook aan jongeren te bieden.

Als lid van de werkgroep Pleisterplaats Ressen ben ik betrokken bij Wegen met Zegen. We organiseren korte pelgrimswandelingen rondom Ressen waaraan ik mijn bijdrage lever en waardoor mijn interesse in het pelgrimeren is ontstaan. Vanaf het eerste uur was Pleisterplaats Ressen ook betrokken bij het vormgeven van de route Wegen met Zegen. Toen er door het vertrek van de predikant een vertegenwoordiger van Pleisterplaats gewenst was in de organisatie, lag het voor de hand dat dit mijn taak zou zijn.

Het oude kerkje van Ressen is een bezinningsplek op de route. Soms ontvangen we daar groepen die een georganiseerde pelgrimage lopen. Als pelgrims het inspiratieboekje gekocht hebben, kunnen ze met het blad uit de honestybox van Ressen een appel halen bij het fruitbedrijf van mijn familie verderop aan de route.

Mijn sterke kant is ook het praktische werk. Ik kan met mijn bijdragen aan de route mijn hart ophalen!

Samen met Theo verzorg ik de vertrekceremonie in de Antonius van Paduakerk in Nijmegen. Ik zing en bespeel intuïtief de klankschalen. De klanken smelten samen in de koepel en scheppen ruimte. Dat is voor mij de Godsvonk. Niet zozeer de gebeden, de woorden, maar juist het onzegbare dat verklankt wordt.  Als klankhealer stem ik af op dat wat er is en dan komen de klanken vanzelf. Dat is  helend en vaak heel meditatief. Voor mij zijn dat de momenten dat ik de verbinding met God en met mijn essentie het sterkst voel: kwetsbaar en heel krachtig tegelijkertijd. 

Wanneer ik ‘klank’ weet ik nooit wat er gaat komen; en dat is met wandelen, met pelgrimeren ook wel een beetje zo. Ik struin het liefst zonder route, maar ook wanneer ik een route volg, dan weet ik nog steeds niet wat mij na de volgende bocht te wachten staat. Ook dat kan heel kwetsbaar zijn. Maar het zet je ook in je kracht als je de route hebt volbracht. 

Ik heb nog nooit een pelgrimsroute gelopen. Maar van iedere wandeling, hoe klein ook, kan ik wel een mini-pelgrimage maken. Uit mijn hoofd, één met de natuur, stilte, naar binnen keren en de verbinding met het heel-al voelen. Op die momenten heb ik niets anders nodig…