Ook Chris van Boetzelaer die nu weer op zijn landgoed (een Historische Buitenplaats die terug gaat tot de 14e eeuw) in Oosterhout woont, is een van de ambassadeurs van Wegen met Zegen. Hij vertelt dat hij het leuk vindt om ook anderen van het uitgestrekte groen te kunnen laten genieten.
,,We hebben hier ooit eens een soort hotel gerund, mijn vrouw en ik. Dat stopte uiteraard door corona. Ik weet niet of ik het nu snel weer zou doen, we worden ook wat ouder. Daarom is het leuk dat de route van Wegen met Zegen over het landgoed loopt. Dan kunnen nog meer mensen genieten van de natuur en het verhaal.”
Want het landgoed gaat ver terug. ,, Al in de veertiende eeuw stond hier in de buurt een Kasteel, dat eigendom was van de familie Hackfoort. Na de vele oorlogen en overstromingen , die dit gebied teisterden, werd na een grote overstroming in 1820 het kasteel niet meer herbouwd. In plaats daarvan werd hier op een terp een soort herenboerderij met toren gebouwd , die de basis vormen van het huidige Huize Oosterhout. Mijn grootmoeder, die stamde uit een Franse Hugenotenfamilie, kreeg dit Landgoed als bruidsschat van haar vader in 1864 . Mijn grootouders hebben het bos aangelegd in het laatste kwart van de negentiende eeuw .
Oase
In de tussentijd is het landgoed een oase van rust en groen. Vooral dat laatste is een gegeven waar Van Boetzelaer trots op is. ,,Wij houden ons hier sinds enige tijd bezig met biodiversiteit. Zie, bezoekers die hier komen en de bloemen in het gras zien staan, vragen meteen of dat niet eens gemaaid moet worden. Terwijl die bloemen juist goed zijn voor het behouden van vlinders en andere insecten.”
Hij vertelt verder dat diverse planten en bomen bijzondere exemplaren zijn. ,,Sommige soorten worden met uitsterven bedreigd, het is bijzonder om te hebben en te mogen onderhouden.”
Naast de natuur en bewoners, werken ook zo’n 50 à 60 zorgverleners op het Landgoed, waaronder huisartsen en assistenten, fysiotherapeuten, psychotherapeuten, logopedisten , buurtzorg medewerkers enz. Van Boetzelaer hierover: ,,Het is eigenlijk wel bijzonder. Mijn grootmoeder heeft – naast het bijdragen aan de bouw van een protestantse kerk – een eerste verzorgingspost opgezet in het dorp. En eigenlijk is dat verzorgende altijd blijven bestaan. De gebouwen waar de zorgverleners nu in werken, daar zaten vroeger boeren in. Die hier op het landgoed hun vee hadden. Overigens lopen er op de weilanden altijd nog schapen en koeien en woont er ook een vrouw in de grote boerderij hiertegenover, wiens familie er al woonde en werkte ten tijde van mijn grootouders . Dat is ook een mooie traditie.”
Met vader en moeder in het achterhoofd
In de vorm van dat soort tradities, wilde hij ook ambassadeur worden van Wegen met Zegen. ,,Ik doe het met mijn vader en moeder in mijn achterhoofd. Zij hebben het hier na de oorlog helemaal weer opgebouwd. Nu ben ik niet zo gelovig als zij waren, dus probeer ik op deze manier daar toch ook erkenning aan te geven. Ik heb me er altijd een beetje schuldig over gevoeld, dat ik weinig met het geloof deed. Al is het ook vooral iets, waar ik nu pas weer over na ga denken. Na een leven lang bezig te zijn geweest in het bedrijfsleven, is er nu meer rust. En op dit landgoed is er ook meer ruimte om daar over na te denken.”